İnsanlık tarihi boyunca, toplumsal yapılar, çeşitli rollerin yerine getirilmesine dayanmıştır. Ancak bu rollerin bazen görünmeyen kahramanları vardır: Her evde mutlaka bulunan, her işe koşturan ve çoğu zaman asla değer görmeyen insanlar… Gönül adamları, bu sessiz kahramanlardır. Onlar, ailelerin, iş yerlerinin ve arkadaş çevrelerinin görünmeyen omurgalarını oluştururlar. Fakat ne yazık ki, sıkça ihmal edilir, unutturulur ya da yalnızca geçici bir değerle karşılanırlar.
Bu kişilerin en belirgin özelliklerinden biri, her işte bir el, her sorunda bir çözüm bulma çabasıdır. Evdeki en küçük işten, işyerindeki en karmaşık görevlere kadar her şey onlara emanettir. Günü, saatleri hatta dakikaları bir koşturmacayla geçer. Ancak bu koşuşturma içinde, kendilerini asla öne çıkarmazlar. Çünkü onlar için önemli olan, diğerlerinin rahatıdır, huzurudur, işlerindeki verimlilikleridir. Kendi ihtiyaçları ve duygusal ihtiyaçları genellikle göz ardı edilir.
Birçok zaman, bu tür insanlar işin yükünü taşıyan, tüm sorumlulukları omuzlayan kişi olarak görülse de, değer görme konusunda pek de fazla ödüllendirilmezler. "O hep oradadır", "O zaten yapar" gibi düşünceler, diğerlerinin gözünde onları rutin bir hale getirir. Fakat işin asıl gerçeği şudur: Herkesin kolayca arkasına yaslanıp rahatça hayatına devam etmesine olanak tanıyan, işte bu "gönül adamları"dır.
Evde, işyerinde ya da toplumda bu figürlerin adeta görünmeyen bir duvar gibi olması, onların ne kadar önemli olduklarını gözler önüne serer. Ne zaman bir problem çıksa, ne zaman bir zorlukla karşılaşılsa, hemen devreye girerler. Ama bir sorun çözüldüğünde ya da bir görev başarıyla tamamlandığında, takdir görmekten ziyade, beklenen bir davranış gibi karşılanır. Bu kişiler, kimse onları övdüğünde bile aslında içten içe bir huzursuzluk hissederler. Çünkü ödül almak, onların doğasında yoktur. Onlar yalnızca başkalarına hizmet etmeyi, işlerini yapmayı ve en küçük detaya bile özen göstermeyi amaçlarlar.
Fakat burada unutulmaması gereken bir nokta vardır: Bu kişilerin değer görmemesi, onların değerlerinin olmadığı anlamına gelmez. Aslında tam tersi, en büyük değer, onların varlıklarında gizlidir. Çünkü onları tanıyanlar bilir ki, her göz ardı edilen emek, sonunda bir şekilde karşılık bulur. Yavaş yavaş, bazen çok uzun bir zaman alarak, bazen de bir anda. Her gönül adamı, bir gün hak ettiği değeri bulur; ama bu değer her zaman başkalarının gözlerinden değil, kendi içlerinden gelir.
Bu makale, birer gönül adamı olarak emek veren, toplumun ve ailenin görünmeyen kahramanlarına bir teşekkürdür. Onlar, değer görmeseler de, kendi içlerinde gerçek ödüllerini taşırlar. Gönül adamları, bazen unutsalar da, kendilerine duydukları saygıyı bir kenara koymazlar. Sonuçta her işin ve her insanın altında, bir gönül vardır. Ve her gönül, bir şekilde değerini bulur.
Hikaye: "Gönül Adamı"
Zeynep, her sabah erkenden kalkar, evin her köşesini titizlikle temizler, kahvaltıyı hazırlar ve çocuklarını okula gönderdikten sonra işe başlamak için evinden ayrılır. İşyerinde de aynı telaşe, aynı hızla devam eder. Bütün işleri tek başına yapar, toplantılarda herkesin eksik bıraktığı detayları tamamlar. Zeynep'in en büyük özelliği, kimseye yük olmadan, sürekli yardımcı olmaya çalışmasıydı. Ne zaman bir sorun çıksa, ne zaman bir iş aksasa, Zeynep hemen çözüm üretirdi. Ama kimse, Zeynep’in fedakârlıklarını gerçekten takdir etmezdi.
Bir gün, Zeynep işyerinde büyük bir projeye başlamak üzereydi. Yine herkes telaş içindeydi, ama Zeynep sakin ve düzenliydi. Herkesin aksine, o işin her aşamasını dikkatle planladı, her detayı en ince ayrıntısına kadar düşündü. Ancak, projeye dair önerileri çoğu zaman göz ardı edildi. "Zeynep her zaman böyle yapar," diyorlardı. "O zaten her şeyin altından kalkar."
Bir hafta sonra, projede beklenmedik bir aksilik oldu. İşler karıştı, herkes ne yapacağını bilemedi. Bu defa Zeynep’in önerilerine kulak verildi, ancak işler o kadar sarpa sarmıştı ki, çözüm bulmak kolay değildi. Zeynep'in sakinliği ve sürekli çözüm odaklı yaklaşımı, ekibi sonunda toparlamayı başardı. Proje başarılı bir şekilde tamamlandığında, Zeynep bir teşekkür bile almadı.
İçinde bir burukluk hissiyle eve dönerken, kendi kendine düşündü: "Neden kimse benim yaptığım işlerin farkına varmaz? Neden hep ben, hep başkalarına yardımcı olan kişi oluyorum?"
Eve geldiğinde çocuklarının sesini duydu ve yorgunluk bir anda uçup gitti. Çocukları, ona koşarak sarıldılar, "Anne, seni çok seviyoruz!" dediler. Bu küçük ama içten sözler, Zeynep'in gönlünü ısıttı. Ailesi ona değer veriyordu, belki de işyerindeki takdir eksikliği önemli değildi.
Bir hafta sonra, Zeynep işyerindeki üst yönetim, projeyi başarıyla tamamlayan ekibine ödüllerini açıkladı. Herkes ödülünü aldı, ancak Zeynep’e bir ödül verilmedi. Yine de, o içindeki huzuru bulmuştu. "Belki de gerçek ödül, başkalarından alınan takdir değil," diye düşündü, "belki de gerçek ödül, yaptıklarının doğru olduğunu bilmekte ve sevdiklerinin değerini hissetmekte."
Ve Zeynep, yıllardır her işte başkalarına yardımcı olurken, aslında en büyük ödülün, iç huzuru ve sevdiklerinin sevgisi olduğunu fark etti. Onun için en büyük ödül, hep yardım ettiği, değer verdiği insanların yüzündeki o minnettarlık parıltısıydı. Zeynep, belki de takdir edilmeden yaşamayı öğrenmişti; çünkü o, gönül adamıydı ve gönlünü, hiç beklemediği bir anda bulacaktı.
Zeynep'in hikayesi, çoğu zaman fark edilmeyen, emeklerinin değeri bilinmeyen insanların hikayesiydi. Onlar her zaman oradaydı, her zaman başkalarına yardım ediyordu, ancak belki de onların gerçek ödülü, içlerinde taşıdıkları sevgi ve huzurdu.
Günümüzde yapılan fedakarlık, maalesef çoğu zaman gerektiği gibi algılanmıyor.
Özellikle toplumsal normlar, bireycilik ve kişisel çıkarların ön planda olduğu bir dönemi yansıtıyor. Fedakarlık, genellikle bir kişinin başkaları için kendi ihtiyaçlarını ve arzularını göz ardı etmesi olarak görülse de, bu davranış çoğu zaman ya göz ardı ediliyor ya da bazen istismar ediliyor.
Birçok insan, özellikle iş dünyasında, "sürekli yardımcı olan" kişileri, yalnızca bir araç olarak görmeye eğilimli olabilir. Bu kişiler genellikle değerli bir iş gücü olarak değil, sadece her işin altından kalkabilen ve her zaman hazır bekleyen kişiler olarak algılanır. Sonuç olarak, fedakârlık yapmak, bazen bu kişilerin hak ettiği takdiri ve ödülü almadığı bir durum yaratabilir. Bu da, kişinin psikolojik olarak tükenmesine ve zamanla değerini kaybetmesine yol açabilir.
Ailede ve sosyal çevrede ise durum biraz daha farklı olabilir. Ancak, burada da fedakârlık zamanla alışkanlık haline gelir ve başkaları bunu doğal bir durum olarak kabul edebilir. Ailedeki bireyler, bir kişinin sürekli yardımcı olmasını, "zaten hep yapıyor" düşüncesiyle pekiştirebilir ve bu durum, o kişinin fedakârlıklarının unutulmasına yol açabilir.
Günümüzde sosyal medya da bu algıyı etkileyen bir faktör haline gelmiştir. İnsanlar, başkalarına yardım ettiklerinde ya da fedakârlık yaptıklarında, bunun görünür olmasını bekleyebilir. Bu beklenti, bir yandan bireysel takdir arayışını artırırken, diğer yandan gerçek fedakarlıkların "görülmediği" ya da "değer bulmadığı" bir toplumsal yapıyı yaratabilir. Bu durum, fedakarlığı samimiyetten çok, ödül ve takdir bekleyen bir davranış biçimine dönüştürebilir.
Sonuç olarak, günümüzde fedakarlık yapan kişilerin çoğu zaman ne yazık ki hak ettikleri takdiri alamadıkları bir toplumda yaşıyoruz. Ancak, bu tür insanların gerçek ödülleri, belki de toplumsal olarak değil, içsel bir huzur ve yaşamlarına kattıkları anlam olabilir. Bu, fedakarlığın "gerçek değerini" bulması için, bazen zamanın ve kişinin kendisinin fark etmesi gereken bir şeydir.
Yorum Gönder