Sevgi, insanın en saf, en yüce duygularından biridir. Gerçek sevgi, yalnızca birine karşı hissedilen derin bir bağ değil, aynı zamanda o kişiye duyulan saygının, sadakatin ve merhametin de bir göstergesidir. Ancak ne yazık ki günümüzde sevgi kavramı bazen yanlış anlaşılmakta, bazen de çıkar ilişkilerine kurban gitmektedir. Oysa gerçekten seven bir insan, iki şeyi asla yapmaz: Aldatmaz ve ağlatmaz.
Aldatmak: Sevginin ve Onurun İhaneti
Aldatmak, yalnızca bir ilişkinin değil, insan onurunun da ihlal edilmesidir. Bir insanı aldatmak, ona duyulan güveni ve sadakati yok saymak demektir. Sevgi, yalnızca güzel sözlerden ve romantik anlardan ibaret değildir; sevgi, aynı zamanda sorumluluk almayı, sözünde durmayı ve karşısındakinin duygularına değer vermeyi gerektirir. Birini aldatmak, aslında önce kendini kandırmaktır. Çünkü gerçek sevgi, başkasında mutluluk aramayı değil, sevdiğinin yanında huzur bulmayı gerektirir.
İhanetin olduğu bir yerde, sevginin saflığından bahsetmek mümkün değildir. Çünkü sevgi, şeffaf ve dürüst bir bağ üzerine kuruludur. Aldatmak, sadece bir anlık heves ya da hata değil, aynı zamanda karşıdaki insanın ruhunda derin yaralar açan bir davranıştır. Seven insan, sevdiğine zarar vermeyi düşünmez; onun kalbini kırmaktan, güvenini sarsmaktan kaçınır.
Ağlatmak: Kalbe Yapılan En Çirkin Saldırı
Ağlatmak, sevdiğinin gözyaşlarına neden olmak, onun ruhunu incitmek demektir. Sevgi, insanı korumalı, ona güven ve huzur vermelidir. Bir insan sevdiği kişiyi ağlatıyorsa, ona karşı sorumluluğunu ve sevgisini unutmuş demektir.
Elbette her ilişkide zaman zaman anlaşmazlıklar yaşanabilir. Ancak önemli olan, bu anlaşmazlıkları sevgiyle, anlayışla ve saygıyla çözebilmektir. Hakaret etmek, küçümsemek, kalp kırmak sevgiyle bağdaşmaz. Gerçekten seven bir insan, karşısındaki kişinin gözyaşlarını silmek için çabalar, ona gözyaşı döktürmez.
Sevgi, Onurlu ve Merhametli Olmayı Gerektirir
İnsanı insan yapan, onun duygularıdır. Sevgi, bir insanın en kıymetli hazinesidir. Bu hazineyi korumak, ona değer vermek ve onu yaşatmak gerekir. Aldatmak ve ağlatmak, sevginin doğasına aykırıdır. Çünkü sevgi, en saf haliyle yaşanmalıdır: İçten, dürüst ve merhamet dolu...
Gerçek sevgi, sadakati ve vefayı içinde barındırır. Sevdiğimiz insanlara, onların değerli olduğunu hissettirmek ve onları incitmemek, insan olmanın ve gerçekten sevmenin bir gereğidir. Aldatmadan, incitmeden, gözyaşı döktürmeden sevebilmek, sevginin en güzel halidir. Çünkü gerçekten seven insan, sevdiğini mutlu etmek için çabalar, onun yüreğini değil, ellerini tutar.
Sonuç olarak, seven insan aldatmaz ve ağlatmaz. Çünkü sevgi, güvenin ve saygının en saf haliyle var olduğu kutsal bir bağdır.
Sevgi Aldatmaz ve Ağlatmaz (Devamı - Hikâyeli Anlatım)
Sabahın erken saatlerinde, Ayşe mutfağa gidip kahvesini hazırladı. Pencereden dışarı bakarken, içini derin bir hüzün kapladı. Dışarısı güneşliydi, ama içinde fırtınalar kopuyordu. Son birkaç gündür Mehmet’in davranışlarında bir tuhaflık sezmişti. Önceleri iş yorgunluğu sanmıştı ama içindeki hisler onu yanıltmıyordu.
Ona olan sevgisinden hiç şüphe duymamıştı. Ne de olsa yıllardır aynı yastığa baş koymuşlar, her zorlukta birbirlerine destek olmuşlardı. Ama bir insanın en güçlü duygusu sezgisidir. Bir şeyler değişmişti. Mehmet artık eskisi gibi gözlerinin içine bakmıyor, konuşmalar kısa ve yüzeysel geçiyordu. Birkaç kez, telefonuna gelen mesajları hızlıca silerken görmüştü.
O gün akşam eve geldiğinde Ayşe sessizdi. İçinde fırtınalar kopmasına rağmen sakinliğini korudu. Mehmet gözlerini kaçırıyor, her zamankinden daha gergin davranıyordu. Dayanamayıp sordu:
— “Bana anlatmak istediğin bir şey var mı, Mehmet?”
Mehmet başını kaldırdı ama gözlerini kaçırarak cevap verdi:
— “Hayır, neden sordun?”
Ayşe’nin gözleri doldu. Kalbinin sıkıştığını hissetti. İçindeki şüpheyi yok etmek istedi ama gözler yalan söylemezdi. Sessizce mutfağa geçti, derin bir nefes aldı. Kendine tekrar tekrar şu soruyu soruyordu: “Bir insan gerçekten seviyorsa, neden yalan söyler?”
Bir hafta sonra, gerçeği öğrendi. Mehmet onu aldatıyordu. İçindeki en büyük korku gerçek olmuştu. En çok güvendiği, en çok sevdiği adam, en büyük ihaneti yapmıştı. O an içindeki sevgi bir bıçağın keskin yüzü gibi ikiye bölündü. Bir yanı hâlâ seviyor, diğer yanı ise asla affedemiyordu.
Sevgi Bazen Gitmeyi Gerektirir
O gece Mehmet eve geldiğinde Ayşe bavulunu hazırlamıştı. Kapının önünde durdu, gözleri doluydu ama sesi güçlüydü:
— “Bir insan seviyorsa iki şeyi yapmaz, Mehmet. Aldatmaz ve ağlatmaz. Sen ikisini de yaptın.”
Mehmet ne diyeceğini bilemedi. Gözleri doldu ama Ayşe artık ağlamıyordu. Bir insan, en çok sevdiği kişiye ağlarsa, bir noktadan sonra gözyaşı tükenir. Ayşe, sevginin sadakat ve saygı gerektirdiğini biliyordu. İhanetin olduğu yerde sevgi yaşamazdı.
Ve işte o an, sevginin bazen kalmak değil, gitmek olduğunu anladı. Çünkü sevgi yalnızca güzel anları paylaşmak değil, aynı zamanda onuru ve saygınlığı koruyabilmekti. Sevgi asla aldatmazdı, sevgi asla ağlatmazdı. O yüzden o kapıyı kapattı ve kendi hayatını yeni baştan yazmaya karar verdi.
Gerçek Sevgi Yıkılmaz
Ayşe’nin hikâyesi, aslında hepimizin bildiği bir gerçeği hatırlatıyordu: Gerçek sevgi, güven ve sadakat üzerine kurulur. Aldatmak, sevgiyi öldüren en büyük ihanettir. Ağlatmak ise bir insanın ruhunu inciten en derin yara.
İhanet ve gözyaşı, sevginin değil, bencilliğin ve değersizliğin göstergesidir. Gerçekten seven insan, sevdiğini korur. Onu üzmez, incitmez, yalan söylemez. Çünkü sevgi, sahiplenmek değil; yanında durabilmektir. En zor anlarda bile elini bırakmamaktır.
O yüzden unutmayalım: Bir insan gerçekten seviyorsa, aldatmaz ve ağlatmaz. Çünkü gerçek sevgi, sadakatle güçlenir, gözyaşıyla değil.
Yorum Gönder